Great ocean road & the Grampians

Afgelopen twee dagen zijn we de Great Ocean Road gaan rijden. Wauw, wat was dat fantastisch! Ongelooflijk hoeveel verschillende natuur je kan zien in twee dagen. We hebben dan wel bijna 1000 kilometer gereden, maar toch. Het lijkt nu al veel langer geleden dan eergisteren dat we langs de kustlijn reden en gisteren dat we in de watervallen zwommen. Maar ik zal bij het begin beginnen.
Maandagochtend vroeg opgestaan en op naar Stephan (die trouwens verhuisd is naar Somerville). Alle spullen in de auto, op naar het avontuur! Zonnebrillen mee want we hebben uiteraard de twee beste dagen tot nu toe uitgekozen om te gaan. Vandaag word het 25 graden en morgen 30 :) En volle zon. Maar goed dat ook de airco het goed doet. Ons avontuur begin met het tochtje naar het zuiden van de peninsula, waar we toen we hier net aangekomen waren ook met Tony en Joke zijn geweest. In Portsea aangekomen waren we precies op tijd voor de ferry naar Queenscliff. Om ons heen ronkende motorgeluiden, great ocean road op de motorbike, dat klinkt ook wel goed. Maar dat bewaren we voor een andere keer! Helaas geen dolfijnen gezien vanaf de ferry :( maar was toch wel een mooi tochtje over een ontzettend blauwe zee. Het is trouwens ongelofelijk hoe schilderij-achtig de lucht er hier altijd uitziet, ik heb geprobeerd het op foto vast te leggen, jullie mogen zelf oordelen of het is gelukt.
Vanaf Queenscliff waren we al bijna op de Great Ocean Road. Een paar lange wegen met gigantische hellingen en daar was de oceaan al! Natuurlijk de eerste keer dat ik zee zie vandaag spring ik meteen in het water, met als gevolg een natte broek de komende twee uur.. Even later waren we in Torquay, het beginpunt, incl. een standbeeld van de eerste bouwers van de weg (oud-soldaten van de Eerste Wereldoorlog) en een boog waarna je officieel aan de roadtrip begint. Daarna op naar Bells Beach, een van de vele surfstranden langs de road. Belachelijk hoge golven hier, vandaag geen surfers die het erop durfden te wagen. Vanaf hier rijden we langs Anglesea naar Lorne en Apollo Bay en onderweg checken we nog even een burger tentje uit de Lonely Planet. Na Apollo Bay komen we in natuurpark The Otways. Hier zijn we wat om en op en neer gereden omdat alles wat we wilden zien redelijk verspreid was. Eerst richting de vuurtoren in Cape Otway. Een smal bergweggetje in het regenwoud leidde ons er naartoe. Om een of andere onverklaarbare reden mag je hier op veel plekken 100 rijden terwijl je niet eens harder dan 40 de bocht door kan al zou je het willen. Anyway, ik probeerde een stukje te rijden maar na een zenuwinzinking omdat ik een boomwortel over het hoofd zag heb ik het toch maar weer aan Stephan overgelaten. Gelukkig vond die het niet erg om zo veel te rijden. Eindelijk aangekomen bij de vuurtoren bleek dat je een fortuin aan entree moest betalen om hem zelfs maar te kunnen zien, helaas pindakaas dus, daar gaan we mooi niet aan beginnen. Beetje jammer dat we precies dezelfde weg terug moesten rijden. Gelukkig waren een aantal koala’s inmiddels begonnen aan hun twee uur durende dag en ze hadden besloten om maar eens de weg over te steken. Erg grappig om zo’n beestje te zien lopen, een beetje als een gorilla, heel gek. Wel heel leuk om ze ook eens wakker te zien :) En natuurlijk een perfect kodak-momentje.
Eenmaal terug op het punt waar we vandaan kwamen namen we de toeristische route (lees: oneindig zandpad waar je geen enkele andere auto tegenkomt) naar het regenwoud in het midden van The Otways om de watervallen te zien. Onderweg sprong er nog een wallaby voorbij, gelukkig konden we hem makkelijk ontwijken :) Omdat we hadden bedacht dat we met zonsondergang bij de 12 apostelen wilden zijn, de route om de waterval een uur kostte en we nog anderhalf uur moesten rijden, hebben we een sprintje getrokken naar de waterval. Geen goed idee zonder warming up, met heel veel trappen, in een ontzettend benauwd regenwoud. Resultaat: twee dagen een zere voet, hijgend en bezweet weer in de auto zitten en vette foto’s van de watervallen, dat dan weer wel :) Met andere woorden, totally worth it. Nu flink gas erop om voor zonsondergang bij de Grampians te zijn.
Gelukkig arriveren we perfect op tijd. Er staan al een hoop fotografen met een dikke camera op statief hun plek te bewaken dus blijkbaar word dit spectaculair! En dat was het zeker. Dit kan ik niet in woorden beschrijven, en de foto’s doen waarschijnlijk ook onder aan de werkelijkheid maar jullie moeten het er toch mee doen ;)
Toen het eenmaal donker was (wat nog redelijk lang duurde..) zijn we wat gaan eten in Port Campbell en daarna door gereden naar een backpackershostel in Warrnambool. Toen we om 23u aankwamen ben ik meteen m’n bed in gedoken.

Een nieuwe dag! ’s Ochtends om 8u gaat de wekker al, maar de zon schijnt, ik heb goed geslapen en ik kan niet wachten om verder te gaan :) Eerst even een kopje koffie en ontbijt bij de Mac. Geen idee hoe ik bij het idee kwam dat je daar een gezond ontbijtje zou kunnen krijgen... Ach ja, we kunnen wel wat energie gebruiken na de vermoeiende dag van gister (think positive). Even snel een kijkje nemen op het strand van Warrnambool. Helaas is het nog niet warm genoeg om te gaan zwemmen. De auto is trouwens schokkend smerig. Gisteravond werden we overvallen door een vliegenplaag en die zijn gezellig allemaal op de auto blijven zitten. Door het raam zien we ook zo goed als niks meer. Heel fijn. Anyway, no worries! Later zal blijken dat dit niet onze grootste zorg is..
Op naar the Grampians! Eerst maar eens naar het eerst stadje, Dunkeld. Vanaf daar zien we wel verder. Het is eerst een paar uur rijden en de Grampions zelf zijn ook gigantisch, dus who knows hoe veel of weinig tijd we hebben. Onderweg zien we al mooie uitzichten op de bergen waar we naartoe gaan (denken we). Eenmaal aangekomen in Dunkeld geeft de dame van het toeristencentrum ons een mooie route naar Halls Gap, dit is nog een uur verder richting het noorden. Vanaf daar willen we naar de Boroka Lookout, The Balconies en de MacKenzie Falls. Vol goede moed weer on the road dus. We rijden al de hele dag in the middle of nowhere. Af en toe flitst er een dorpje van drie huizen of een enorme trucker voorbij, maar dat is het dan ook wel. Na een kilometer of 10 komen we erachter dat we eigenlijk toch wel moeten tanken.. Helaas voor ons is volgens de tomtom het volgende benzinestation 70 km verderop. Waarschijnlijk moeten we het met deze tank net redden tot Halls Gap, dus het plan is tot daar te rijden en dan om hulp te vragen. Er zal toch wel iemand zijn met een reservetankje benzine voor ons? Met al die stress word het er niet gezelliger op in de auto en in stilte rijden we naar het dorpje. Godzijdank redden we het tot daar én vinden we daar een benzinestation! Alle stress voor niks dus, nooit vertrouwen op de tomtom.. Ah fijn, even een paar keer diep zuchten en met een croissantje langs een creek relaxen we weer een beetje. Nu op naar de amazing views over de gigantische dalen en de watervallen. Baroka lookout was onbeschrijflijk, zo ver heb ik nog nooit ergens kunnen kijken, een waanzinnig uitzicht. Stephan moet natuurlijk even de risicoplekken opzoeken voor de foto, als ik wist wat er nog komen ging was dit een peulenschil geweest. We rijden nog hoger de bergen in, naar een wandelpaadje richting de Balconies. Dit zijn rotsen die uit de bergwand steken waardoor je boven een afgrond staat. Gelukkig wel veilig achter een hekje. Toch konden we het niet laten om ook op de andere steen te gaan staan waar geen hekje stond. Best wel eng hoor! Stephan zag nog een paadje naar beneden waar je nog op een andere rots kon komen en meneer moest en zou daarheen gaan. Dus, met gevaar voor eigen leven, daar ging ie heen. En dan achteraf zeggen dat het toch wel een beetje eng was. Ik kreeg nu al zowat een hartaanval.. Anyway, wel een vette foto. Maar toch.. mannen, zucht. Nu kwam het deel van de dag waar ik al heel de tijd naar uitkeek, de MacKenzie Falls. Wat ik had gedacht aan te treffen daar werd nog vele malen overtroffen. Ik zou daar zo van vijf planken een hutje hebben kunnen bouwen en er de rest van mijn leven kunnen blijven, het was zo mooi, adembenemend. Het water was wel koud maar dat weerhield ons er niet van om het water in te springen! Nouja, springen niet echt want de stenen in het water waren spiegelglad dus het was nogal een uitdaging om uberhaupt het water in te komen, laat staan je te verplaatsen. En dan moest je ook nog tegen de sterke stroming van de waterval in zwemmen. We hebben hier denk ik wel twee uur vertoeft. En ik had me er nog veel langer kunnen vermaken. Maargoed, de zon was al aan het zakken en we moesten ook nog helemaal terug naar Melbourne rijden. Dus we namen met een tevreden gevoel afscheid van de prachtige watervallen en de Grampians. Het was een uniek weekend vol nieuwe ervaringen, iets wat ik echt niet had willen missen en zeker iedereen wil aanraden die er ook maar enigszins in de buurt komt. We kunnen voldaan naar huis, al zien we wel een beetje op tegen de enorme rit die we nog voor de boeg hebben. Uiteindelijk waren we rond 23u thuis, na bijna 1000 kilometer gereden te hebben in twee dagen. Maar het was het absoluut waard. Ik ben ook blij dat ik alles opschrijf, voor jullie, maar ook voor mezelf zodat ik dit nooit kan vergeten en mezelf eraan kan herinneren dat ik hier zeker nog eens terug moet gaan. Het koste me wel een paar uur en ik heb nogsteeds niks kunnen uploaden op internet maar dat komt allemaal wel. Het is inmiddels woensdagavond en weer bijna bedtijd. Vannacht niet veel geslapen natuurlijk, laat thuis en vroeg weer op om te gaan werken. Ik zoek dalijk mijn lekkere bedje op, dan morgen nog een dagje werken en vrijdag gaan we na een ochtendje werken alweer op pad! Dan gaan we kamperen met de zoon van een collega en zijn vriendengroep. Ergens een uur of 4 rijden hier vandaan, op een plek zonder douches, met alleen een gat in de grond. Gelukkig wel een riviertje dus we hopen op mooi weer! Dinsdag komen we weer thuis dus er zal tegen woensdag weer een update komen denk ik.
Heel veel liefs uit Australië!